Mark Helmig

Bernard was een man van paradoxen. Een intellectueel genie die zich verloren voelde in een wereld van middelmaat. Zijn geest, een kosmos van ideeën, botste voortdurend tegen de grenzen van menselijke begrip. Als kind had hij al meer gemeen met James Joyce dan met zijn leeftijdsgenoten. De encyclopedie was zijn speeltuin, en de wereld om hem heen een raadsel dat hij wanhopig probeerde te ontcijferen. Zijn ouders, eenvoudige mensen met praktische zorgen, vonden hun zoon een vreemde eend in de bijt. "Waarom lees je zo'n moeilijk boek?" vroeg zijn moeder vaak, haar wenkbrauwen gefronst. "Waarom moet je altijd alles begrijpen?" Bernard kon geen antwoord geven. Het verlangen naar kennis was zo diep in hem geworteld als zijn ademhaling. Vrouwen vonden hem intimiderend. Zijn intelligentie was een muur die ze niet durfden te beklimmen. "Ik voel me zo dom bij jou," zei een van zijn vroegere vriendinnen eens. "Alsof ik niets te zeggen heb." Bernard prob...