De kerstgedachte van Joris Goedhart.

Joris Goedhart, voormalig directielid van een grootbank, streelde zijn grijze haren terwijl hij in zijn Volvo over de Bloemendaalseweg reed. De Decembermaand was in volle gang en deze week voelde Joris, in gewetenswroeging met zijn verleden van exorbitante bonussen, de onweerstaanbare drang om iets 'goeds' te doen. Niet zomaar iets, nee, iets groots, iets memorabels.

Met een brede glimlach bedacht Joris zijn plan: hij zou Syriërs uit het nabijgelegen asielzoekerscentrum in Santpoort ophalen en ze meenemen naar zijn huis in Aerdenhout voor een onvergetelijke kerstviering. "Wat een geweldig gebaar van naastenliefde," dacht Joris, terwijl hij nog een houtblok in de open haard wierp. "Die arme mensen zullen ervan genieten."

Eenmaal aangekomen bij het asielzoekerscentrum, stapte Joris met een vrolijke glimlach uit zijn Volvo, met twee hockeysticks nog achter in de kofferbak. Een groepje Arabisch uitziende mensen keek hem met nieuwsgierige ogen aan. Enigszins verbaasd over de verschijning van deze meneer met rond brilletje en omringd met de geur van Chanel Pour Monsieur. Joris, zich bewust van hun blik, gebaarde met een theatrale armzwaai: "Kom ,kom mee! Vandaag gaan we er een multicultureel feestje van maken!"

De Syriërs, ondanks hun argwaan, aarzelden niet. De meesten hadden nog nooit kerst gevierd en het idee om even te ontsnappen aan het troosteloze asielzoekerscentrum was te verleidelijk om te weerstaan. Joris leidde hen triomfantelijk naar zijn Volvo, genietend van de bekijkende blikken van andere asielzoekers.

In Joris' huis waanden de Syriërs zich in een andere wereld. De rijkdom en overdaad overweldigden hen. Joris, in zijn rol als gastheer, genoot zichtbaar van hun verbazing. Hij serveerde hen supermarktwijn en droge melba-toastjes met Franse kaas, vertelde hen een uur lang over zijn 5-daagse NRC-reis naar Jordanië en nam vervolgens nog twee keer zoveel de tijd om hen de foto’s van deze reis te laten zien op zijn tablet. De Syriërs, ondanks hun ongemak, deden hun best om zich te amuseren en lachten geforceerd en enigszins nerveus om Joris' flauwe grappen. Joris genoot van hun dankbaarheid, zijn ego gestreeld door hun bewondering. 

Aan het einde van de avond, toen de Syriërs moe maar voldaan terug naar het centrum werden gebracht, voelde Joris zich tevreden. Hij had zijn goede daad verricht en kon het applaus van zijn Rotary-clubgenoten al bijna horen. Hopelijk leverde zijn daad van goedheid ook een artikel op in de Rotary Magazine. 

Maar diep van binnen, ergens onder de laag van zelfgenoegzaamheid knaagde een stemmetje. Was dit werkelijk altruïsme? Was hij oprecht begaan met het lot van de Syriërs, of had hij ze enkel gebruikt als rekwisieten in zijn eigen kersttoneelstuk?

Joris negeerde het stemmetje. Hij nam een slok uit zijn glas Bordeaux en genoot van de warmte van de open haard. De kerstgedachte was gered, en dat was wat telde. Of toch niet? 

~ Mark Helmig