Een dag uit het leven van de saaiste man ter wereld.

Norman Bleakley, zonder enige twijfel de saaiste man ter wereld, ontwaakte in de mistflarden van een grijze ochtend in Dulwich, een saaie buitenwijk van Londen, waar hij al decennia lang woonde in een identiek saai rijtjeshuis. Zelfs zijn naam, Norman, straalde een onmiskenbare saaiheid uit. 

Met een geroutineerde zucht rolde hij uit bed, zijn ogen nog vastgeplakt door de slaap. De klok op zijn nachtkastje gaf 7:14 uur aan, precies de tijd waarop Norman al sinds mensenheugenis zijn dag begon.

Gedurende zijn karige ontbijt van getoast brood met een laagje margarine, vouwde hij volgens dagelijks ochtendritueel met chirurgische precisie de krant open. De gekreukelde pagina's ritselden zachtjes terwijl hij haastig naar zijn favoriete sectie bladerde: de rouwadvertenties op pagina 5. De namen van de overledenen fluisterde hij zachtjes terwijl hij met zijn lepeltje in zijn kopje thee roerde. Hij smakte bij het lezen van de details over de overledenen. Hij las de rouwadvertenties met morbidieuze aandacht, alsof hij troost vond in het ongeluk van anderen.

Na het ontbijt pakte Norman met een zucht de doos shortbread uit het keukenkastje, gehuld in een verpakking die al lang zijn glans had verloren. Zijn vingers gleden over het vergeelde karton. De houdbaarheidsdatum, gedrukt in minuscule letters, was al lang gepasseerd. Het was een stille getuige van de onvervulde verwachtingen die ooit aan deze koekjes waren gekoppeld. Vervolgens plaatste hij de doos met zorgvuldige precisie op de keukentafel. Dag na dag herhaalde dit ritueel zich, een stille komedie van illusie van onverwachts bezoek.  

Om 8:32 uur stipt, begaf hij zich naar zijn tweedehands boekenwinkel 'Bleakley's Boeken'. De winkel, gevestigd in een onveranderd pand met gebarsten etalageruit, was een monument van treurigheid, volgestouwd met stoffige romans en vergeelde encyclopedieën. De klanten die nog kwamen, gingen snel weer weg. Meestal met lege handen en een vagelijk gevoel van onbehagen. De ochtend kabbelde voort, gevuld met het sorteren van boeken en het observeren van de voorbijgangers op straat. Norman noteerde nauwkeurig het aantal auto's dat passeerde en de exacte tijd waarop de postbode langskwam. Het waren zijn kleine hoogtepunten in een leven dat ogenschijnlijk geen hoogtepunten meer kende.

De rest van de dag verliep in een oase van stilte. Af en toe werd de de stilte verbroken door het gegniffel van Norman, die zich vermaakte met obscure passages uit vergeten pulpverhalen. De zon daalde langzaam achter de horizon, een teken voor Norman om zijn winkel te sluiten. Met een weemoedig gebaar sloot hij de deur en begaf zich huiswaarts. Daar wachtte hem een maaltijd uit blik dat hij met precies 27 kauwbewegingen verorberde, ineengezakt in zijn versleten bruine stoel. De stilte in zijn huis was oorverdovend, enkel onderbroken door het gerommel van zijn spijsvertering. Daarna zette hij in bed de televisie aan, zapte hij langs saaie talkshows totdat zijn ogen zwaarder werden. Zo eindigde elke dag voor Norman Bleakley, de saaiste man ter wereld, in een grijze waas van routine en onveranderlijkheid. En zo zou het morgen, overmorgen en de dag daarna weer gaan. 

Plots viel zijn blik op een ingelijste oude foto van zichzelf. Daarop stond hij zittend op een motor met een wilde haardos, tijdens een vakantie in Texas, omringd door breedlachende vrienden. Een onverklaarbare lachbui greep hem vast. Eerst een gniffel, toen een schaterlach, en al gauw brulde hij het uit van pure hilariteit. Tranen stroomden over zijn wangen, zijn buik spande zich aan, en zijn stem galmde door zijn gehorige huis.

En ineens, terwijl de lachbui zijn hoogtepunt bereikte, viel hij stil. Norman, de saaiste man ter wereld, was gestorven. Omringd door de herinnering aan een leven dat hij allang vergeten was.

~ Mark Helmig