De Groene Pelgrimage van Joris Goedhart.

Joris Goedhart, een man met een beleggingsportefeuille gevuld met groene idealen, besloot zijn ecologische voetafdruk te verkleinen door een duurzaamheidsproject in Spanje te bezoeken. Last minute stapte hij op het vliegtuig, de treintickets bleken immers schrikbarend duur. Aangekomen in het zinderende Andalusië, bracht een Uber hem naar een idyllische ecolodge, waar hij zich waande in een oase van duurzaamheid. De eenvoudige huisjes, omgeven door wuivende olijfgaarden, straalden een authentieke charme uit.

De eerste paar dagen genoot Joris van de rust en de frisse lucht. Hij wandelde door glooiende heuvels, bewonderde de zonsondergang en smulde van verse, biologische producten. 

Drie dagen lang genoot Joris van de rust en het ritme van het platteland. Hij hielp met het planten van olijfbomen, leerde over waterbesparende irrigatiesystemen en dineerde 's avonds onder de sterrenhemel met de andere deelnemers, terwijl ze verhalen uitwisselden over hun idealistische dromen.

Maar al snel begon de afwezigheid van airconditioning Joris’ humeur te beïnvloeden. De zwoele nachten werden ondraaglijk, zijn transpirerende oksels plakten tegen zijn linnen overhemd en de muggen zoemden onophoudelijk rond zijn oor. De paella, die hij aanvankelijk met smaak had verorberd, begon zwaar op zijn maag te drukken. Twee dagen later kon hij het niet meer aan. Het eenvoudige, plattelandsdieet had hem ziek gemaakt, zijn lichaam protesteerde tegen de warmte en het gebrek aan comfort. Hij besloot terug te keren naar Nederland, teleurgesteld in zijn duurzame avontuur. Hij boekte diezelfde dag nog een vlucht voor 700 euro, enkel om te voorkomen dat hij nog een nacht in de Spaanse hitte moest doorbrengen en zodat hij thuis wat  kon bijkomen. De uitzonderlijke warmte van 26 graden in april, die hem in Spanje zo had geplaagd, was hem fataal geworden. 

De stewardess plaatste met een gekunstelde glimlach een handdoekje op zijn voorhoofd. Een ijzige koelte omhulde Joris’ transpirerende lichaam. Hij zuchtte diep. De geur van goedkope eau de toilette vermengde zich met de muffe lucht in de cabine. Joris sloot zijn ogen en nipte aan zijn glas cognac terwijl hij de chaos in zijn hoofd probeerde te sussen. Over een paar uur zou hij terug zijn in zijn geordende wereld. Spanje, met al zijn rauwe schoonheid en ongemak, was een verre, zinderende herinnering.

Thuisgekomen schonk Joris zichzelf een glas vette Australische Chardonnay in, een wijn die hij had meegenomen van zijn vorige reis. Verlangend naar iets verfijnds en vertrouwds, bestelde hij sushi. Tot zijn teleurstelling bleek de tonijn erg waterig en de (namaak)wasabi ongenietbaar. Hij snakte naar de èchte, pittige wasabi die hij vorig jaar in Japan had geproefd. In zijn eigen comfortabele cocon was hem één ding duidelijk geworden: soms is de grootste luxe de eenvoudige voldoening van thuis.

~ Mark Helmig