Mark Helmig

Norman Bleakley, zonder enige twijfel de saaiste man ter wereld, ontwaakte in de mistflarden van een grijze ochtend in Dulwich, een saaie buitenwijk van Londen, waar hij al decennia lang woonde in een identiek saai rijtjeshuis. Zelfs zijn naam, Norman, straalde een onmiskenbare saaiheid uit.  Met een geroutineerde zucht rolde hij uit bed, zijn ogen nog vastgeplakt door de slaap. De klok op zijn nachtkastje gaf 7:14 uur aan, precies de tijd waarop Norman al sinds mensenheugenis zijn dag begon. Gedurende zijn karige ontbijt van getoast brood met een laagje margarine, vouwde hij volgens dagelijks ochtendritueel met chirurgische precisie de krant open. De gekreukelde pagina's ritselden zachtjes terwijl hij haastig naar zijn favoriete sectie bladerde: de rouwadvertenties op pagina 5.  De namen van de overledenen fluisterde hij zachtjes terwijl hij met zijn lepeltje in zijn kopje thee roerde. Hij smakte bij het lezen van de details over de overledenen. Hij las de rouwadvertenties me...

Joris Goedhart, voormalig directielid van een grootbank, streelde zijn grijze haren terwijl hij in zijn Volvo over de Bloemendaalseweg reed. De Decembermaand was in volle gang en deze week voelde Joris, in gewetenswroeging met zijn verleden van exorbitante bonussen, de onweerstaanbare drang om iets 'goeds' te doen. Niet zomaar iets, nee, iets groots, iets memorabels. Met een brede glimlach bedacht Joris zijn plan: hij zou Syriërs uit het nabijgelegen asielzoekerscentrum in Santpoort ophalen en ze meenemen naar zijn huis in Aerdenhout voor een onvergetelijke kerstviering. "Wat een geweldig gebaar van naastenliefde," dacht Joris, terwijl hij nog een houtblok in de open haard wierp. "Die arme mensen zullen ervan genieten." Eenmaal aangekomen bij het asielzoekerscentrum, stapte Joris met een vrolijke glimlach uit zijn Volvo, met twee hockeysticks nog achter in de kofferbak. Een groepje Arabisch uitziende mensen keek hem met nieuwsgierige ogen aan. Enigszins verb...