Mark Helmig

Joris Goedhart, een man met een beleggingsportefeuille gevuld met groene idealen, besloot zijn ecologische voetafdruk te verkleinen door een duurzaamheidsproject in Spanje te bezoeken. Last minute stapte hij op het vliegtuig, de treintickets bleken immers schrikbarend duur. Aangekomen in het zinderende Andalusië, bracht een Uber hem naar een idyllische ecolodge, waar hij zich waande in een oase van duurzaamheid. De eenvoudige huisjes, omgeven door wuivende olijfgaarden, straalden een authentieke charme uit. De eerste paar dagen genoot Joris van de rust en de frisse lucht. Hij wandelde door glooiende heuvels, bewonderde de zonsondergang en smulde van verse, biologische producten.  Drie dagen lang genoot Joris van de rust en het ritme van het platteland. Hij hielp met het planten van olijfbomen, leerde over waterbesparende irrigatiesystemen en dineerde 's avonds onder de sterrenhemel met de andere deelnemers, terwijl ze verhalen uitwisselden over hun idealistische dromen. Maar al sne...

  De koude wind giert door de steegjes van Seoul en snijdt dwars door de dunne jas van Min-seo van Buuren. Hij huivert, niet alleen van de kou, maar ook van de eenzaamheid die hem omhult. Verloren in een zee van onbekende gezichten, voelt hij zich meer dan ooit een vreemdeling in zijn eigen land. Min-seo is geboren in 1978, in het harde bestaan van Zuid-Korea kort na de oorlog. De armoede was schrijnend, de toekomst onzeker. Met 6 maanden werd hij afgestaan door zijn moeder, achtergelaten in een weeshuis. De herinneringen daaraan zijn vaag, vervormd door de tijd en het trauma. Wat hem bijblijft is het knagende gevoel van leegte, de wanhopige blik in de ogen van andere kinderen, verstoten door de harde realiteit van het leven. Een reddingsboei in die donkere zee was het Nederlandse gezin dat hem op 6-jarige leeftijd adopteerde. Warmte en liefde vulden de leegte in zijn hart. Hij leerde een nieuwe taal, kreeg een nieuw leven in een vreemd land. Maar ondanks de liefde van zijn ouders,...

Norman Bleakley, zonder enige twijfel de saaiste man ter wereld, ontwaakte in de mistflarden van een grijze ochtend in Dulwich, een saaie buitenwijk van Londen, waar hij al decennia lang woonde in een identiek saai rijtjeshuis. Zelfs zijn naam, Norman, straalde een onmiskenbare saaiheid uit.  Met een geroutineerde zucht rolde hij uit bed, zijn ogen nog vastgeplakt door de slaap. De klok op zijn nachtkastje gaf 7:14 uur aan, precies de tijd waarop Norman al sinds mensenheugenis zijn dag begon. Gedurende zijn karige ontbijt van getoast brood met een laagje margarine, vouwde hij volgens dagelijks ochtendritueel met chirurgische precisie de krant open. De gekreukelde pagina's ritselden zachtjes terwijl hij haastig naar zijn favoriete sectie bladerde: de rouwadvertenties op pagina 5.  De namen van de overledenen fluisterde hij zachtjes terwijl hij met zijn lepeltje in zijn kopje thee roerde. Hij smakte bij het lezen van de details over de overledenen. Hij las de rouwadvertenties me...

Joris Goedhart, voormalig directielid van een grootbank, streelde zijn grijze haren terwijl hij in zijn Volvo over de Bloemendaalseweg reed. De Decembermaand was in volle gang en deze week voelde Joris, in gewetenswroeging met zijn verleden van exorbitante bonussen, de onweerstaanbare drang om iets 'goeds' te doen. Niet zomaar iets, nee, iets groots, iets memorabels. Met een brede glimlach bedacht Joris zijn plan: hij zou Syriërs uit het nabijgelegen asielzoekerscentrum in Santpoort ophalen en ze meenemen naar zijn huis in Aerdenhout voor een onvergetelijke kerstviering. "Wat een geweldig gebaar van naastenliefde," dacht Joris, terwijl hij nog een houtblok in de open haard wierp. "Die arme mensen zullen ervan genieten." Eenmaal aangekomen bij het asielzoekerscentrum, stapte Joris met een vrolijke glimlach uit zijn Volvo, met twee hockeysticks nog achter in de kofferbak. Een groepje Arabisch uitziende mensen keek hem met nieuwsgierige ogen aan. Enigszins verb...