Mark Helmig

  In de fluwelen duisternis van een theaterzaal, waar schijnwerpers een illusoire wereld tevoorschijn toveren, werd Lodewijk geboren. Zijn vader, Arthur, een titan op de planken, castte een lange schaduw over zijn zoon. Lodewijk, nog maar een sprietje in het bos van zijn vaders roem, voelde zich voortdurend overschaduwd. Elke buiging, elk applaus dat zijn vader oogstte, was een herinnering aan de onzichtbare kroon die hij zelf nooit zou dragen. De geur van schmink en het ritmische getik van hakken op houten planken waren de geuren en geluiden van Lodewijks jeugd. Hij droomde van een andere wereld, een wereld van celluloid en flitsende camera's. Maar Arthur, met zijn diepe stem en aristocratische houding, keek neer op de filmwereld. Een strijd ontbrandde tussen vader en zoon, een strijd om erkenning, om een eigen identiteit. Het was alsof Lodewijk in de schaduw van een kolos leefde, een schaduw die hem tegelijkertijd beschermde en verstikte. Toen Arthur, midden in een hartverscheure...

Bernard was een man van paradoxen. Een intellectueel genie die zich verloren voelde in een wereld van middelmaat. Zijn geest, een kosmos van ideeën, botste voortdurend tegen de grenzen van menselijke begrip. Als kind had hij al meer gemeen met James Joyce dan met zijn leeftijdsgenoten. De encyclopedie was zijn speeltuin, en de wereld om hem heen een raadsel dat hij wanhopig probeerde te ontcijferen. Zijn ouders, eenvoudige mensen met praktische zorgen, vonden hun zoon een vreemde eend in de bijt. "Waarom lees je zo'n moeilijk boek?" vroeg zijn moeder vaak, haar wenkbrauwen gefronst. "Waarom moet je altijd alles begrijpen?" Bernard kon geen antwoord geven. Het verlangen naar kennis was zo diep in hem geworteld als zijn ademhaling. Vrouwen vonden hem intimiderend. Zijn intelligentie was een muur die ze niet durfden te beklimmen. "Ik voel me zo dom bij jou," zei een van zijn vroegere vriendinnen eens. "Alsof ik niets te zeggen heb." Bernard prob...

Joris Goedhart, een man met een beleggingsportefeuille gevuld met groene idealen, besloot zijn ecologische voetafdruk te verkleinen door een duurzaamheidsproject in Spanje te bezoeken. Last minute stapte hij op het vliegtuig, de treintickets bleken immers schrikbarend duur. Aangekomen in het zinderende Andalusië, bracht een Uber hem naar een idyllische ecolodge, waar hij zich waande in een oase van duurzaamheid. De eenvoudige huisjes, omgeven door wuivende olijfgaarden, straalden een authentieke charme uit. De eerste paar dagen genoot Joris van de rust en de frisse lucht. Hij wandelde door glooiende heuvels, bewonderde de zonsondergang en smulde van verse, biologische producten.  Drie dagen lang genoot Joris van de rust en het ritme van het platteland. Hij hielp met het planten van olijfbomen, leerde over waterbesparende irrigatiesystemen en dineerde 's avonds onder de sterrenhemel met de andere deelnemers, terwijl ze verhalen uitwisselden over hun idealistische dromen. Maar al sne...

  De koude wind giert door de steegjes van Seoul en snijdt dwars door de dunne jas van Min-seo van Buuren. Hij huivert, niet alleen van de kou, maar ook van de eenzaamheid die hem omhult. Verloren in een zee van onbekende gezichten, voelt hij zich meer dan ooit een vreemdeling in zijn eigen land. Min-seo is geboren in 1978, in het harde bestaan van Zuid-Korea kort na de oorlog. De armoede was schrijnend, de toekomst onzeker. Met 6 maanden werd hij afgestaan door zijn moeder, achtergelaten in een weeshuis. De herinneringen daaraan zijn vaag, vervormd door de tijd en het trauma. Wat hem bijblijft is het knagende gevoel van leegte, de wanhopige blik in de ogen van andere kinderen, verstoten door de harde realiteit van het leven. Een reddingsboei in die donkere zee was het Nederlandse gezin dat hem op 6-jarige leeftijd adopteerde. Warmte en liefde vulden de leegte in zijn hart. Hij leerde een nieuwe taal, kreeg een nieuw leven in een vreemd land. Maar ondanks de liefde van zijn ouders,...

Norman Bleakley, zonder enige twijfel de saaiste man ter wereld, ontwaakte in de mistflarden van een grijze ochtend in Dulwich, een saaie buitenwijk van Londen, waar hij al decennia lang woonde in een identiek saai rijtjeshuis. Zelfs zijn naam, Norman, straalde een onmiskenbare saaiheid uit.  Met een geroutineerde zucht rolde hij uit bed, zijn ogen nog vastgeplakt door de slaap. De klok op zijn nachtkastje gaf 7:14 uur aan, precies de tijd waarop Norman al sinds mensenheugenis zijn dag begon. Gedurende zijn karige ontbijt van getoast brood met een laagje margarine, vouwde hij volgens dagelijks ochtendritueel met chirurgische precisie de krant open. De gekreukelde pagina's ritselden zachtjes terwijl hij haastig naar zijn favoriete sectie bladerde: de rouwadvertenties op pagina 5.  De namen van de overledenen fluisterde hij zachtjes terwijl hij met zijn lepeltje in zijn kopje thee roerde. Hij smakte bij het lezen van de details over de overledenen. Hij las de rouwadvertenties me...